Ο αλκυλογλυκοζίτης ή αλκυλοπολυγλυκοζίτης είναι ένα πολύ γνωστό βιομηχανικό προϊόν και αποτελεί τυπικό προϊόν ακαδημαϊκής ενασχόλησης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πριν από περισσότερα από 100 χρόνια, ο Fischer συνέθεσε και ταυτοποίησε τους πρώτους αλκυλογλυκοζίτες σε εργαστήριο, περίπου 40 χρόνια αργότερα, κατατέθηκε στη Γερμανία η πρώτη αίτηση ευρεσιτεχνίας που περιγράφει τη χρήση αλκυλογλυκοζιτών σε απορρυπαντικά. Στη συνέχεια, τα επόμενα 40-50 χρόνια, ορισμένες ομάδες εταιρειών έστρεψαν την προσοχή τους στους αλκυλογλυκοζίτες και ανέπτυξαν διαδικασίες για την παραγωγή τους με βάση τις μεθόδους σύνθεσης που ανακάλυψε ο Fischer.
Σε αυτή την εξέλιξη, η πρώιμη εργασία του Fischer σχετικά με την αντίδραση γλυκόζης με υδρόφιλες αλκοόλες (όπως μεθανόλη, αιθανόλη, γλυκερόλη κ.λπ.) εφαρμόστηκε σε υδρόφοβες αλκοόλες με αλκυλικές αλυσίδες, που κυμαίνονται από οκτυλ (C8) έως δεκαεξυλ (C16), τις τυπικές λιπαρές αλκοόλες.
Ευτυχώς, λόγω των ιδιοτήτων εφαρμογής τους, η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι καθαρά αλκυλομονογλυκοζίδια, αλλά ένα σύνθετο μείγμα αλκυλομονο-, δι-, τρι- και ολιγογλυκοζιτών, που παράγονται στις βιομηχανικές διεργασίες. Εξαιτίας αυτού, τα βιομηχανικά προϊόντα ονομάζονται αλκυλοπολυγλυκοζίτες και χαρακτηρίζονται από το μήκος της αλκυλο αλυσίδας και τον μέσο αριθμό μονάδων γλυκόζης που συνδέονται με αυτήν, δηλαδή τον βαθμό πολυμερισμού.
(Σχήμα 1. Μοριακός τύπος αλκυλοπολυγλυκοζιτών)

Η Rohm&Haas ήταν η πρώτη εταιρεία που ξεκίνησε μαζική παραγωγή οκτυλο/δεκυλο(C8~C10) γλυκοζιτών στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ακολουθούμενη από την BASF και την SEPPIC. Ωστόσο, λόγω της μη ικανοποιητικής απόδοσης αυτής της βραχείας αλυσίδας και της κακής ποιότητας χρώματος, η εφαρμογή της περιορίζεται σε λίγα τμήματα της αγοράς, όπως ο βιομηχανικός και ο θεσμικός τομέας.
Η ποιότητα αυτού του αλκυλογλυκοζίτη βραχείας αλυσίδας έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια και ορισμένες εταιρείες προσφέρουν επί του παρόντος νέους οκτυλο/δεκυλογλυκοζίτες, συμπεριλαμβανομένων των BASF, SEPPIC, Akzo Nobel, ICI και Henkel.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αρκετές εταιρείες άρχισαν να αναπτύσσουν αλκυλογλυκοζίτες σε μεγαλύτερο εύρος αλκυλοαλυσίδων (δωδεκυλο/τετραδεκυλο, C12~C14) προκειμένου να παρέχουν ένα νέο επιφανειοδραστικό για τη βιομηχανία καλλυντικών και απορρυπαντικών. Σε αυτές περιλαμβάνονταν η Henkel KGaA, στο Diisseldorf της Γερμανίας, και η Horizon, ένα τμήμα της AEStaley Manufacturing Company του Decatur, Illinois, ΗΠΑ.
Χρησιμοποιώντας την τεχνογνωσία που αποκτήθηκε ταυτόχρονα από την Horizon, καθώς και την εμπειρία της Henkel KGaA από την έρευνα και ανάπτυξη στο Ντίσελντορφ, η Henkel δημιούργησε μια πιλοτική μονάδα για την παραγωγή αλκυλοπολυγλυκοζιτών στο Κρόσμπι του Τέξας. Η παραγωγική ικανότητα της μονάδας ήταν 5.000 τόνοι ετησίως και λειτούργησε δοκιμαστικά το 1988 και το 1989. Σκοπός της πιλοτικής μονάδας είναι η απόκτηση παραμέτρων διεργασίας και η βελτιστοποίηση της ποιότητας και της αγοράς καλλιέργειας για αυτή τη νέα επιφανειοδραστική ουσία.
Κατά την περίοδο 1990-1992, άλλες εταιρείες ανακοίνωσαν το ενδιαφέρον τους για την παραγωγή αλκυλοπολυγλυκοζιτών (C12-C14), συμπεριλαμβανομένων των Chemische werke Hiils, ICI, Kao, SEPPIC.
Το 1992, η Henkel ίδρυσε νέο εργοστάσιο στις ΗΠΑ για την παραγωγή αλκυλοπολυγλυκοζιτών και η παραγωγική του δυναμικότητα έφτασε τους 25.000 τόνους ετησίως. Η Henkel KGaA ξεκίνησε τη λειτουργία του δεύτερου εργοστασίου με την ίδια παραγωγική δυναμικότητα το 1995. Η αύξηση της παραγωγικής ικανότητας σηματοδοτεί νέες κορυφώσεις στην εμπορική εκμετάλλευση των αλκυλοπολυγλυκοζιτών.